Mijn bevalling: een levensveranderende ervaring
De bevalling van Anniek was een levensveranderende ervaring. Speciaal voor ons en onze cliënten schreef zij haar volledige verhaal op.
“Tien jaar geleden bracht ik onze eerste zoon ter wereld. Inmiddels zijn we gezegend met drie kinderen, maar we hebben ook een miskraam meegemaakt. Mijn zwangerschap verliep over het algemeen goed, met slechts enkele typische kwaaltjes. Alles was nieuw en opwindend tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik dacht dat ik precies wist wat ik kon verwachten bij de bevalling en koesterde de wens om thuis te bevallen.”
Dat was even schrikken
“Toen ik het derde trimester inging, begon ik last te krijgen van jeuk, en niet zomaar jeuk. Ik nam contact op met onze vriendelijke verloskundige en zij stelde me gerust dat jeuk normaal kan zijn tijdens de zwangerschap, maar voor de zekerheid zouden we een bloedtest laten doen om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. Er was ook een kans op zwangerschapscholestase, iets waar ik nog nooit van had gehoord. We konden snel terecht in het ziekenhuis voor een controle. Daar kreeg ik inderdaad te horen dat ik zwangerschapscholestase had, ook wel bekend als galstuwing.
Vanwege de toenemende risico’s aan het einde van mijn zwangerschap in combinatie met cholestase, werd overwogen om me in te leiden bij 37 of 38 weken. Dat was even schrikken! Ik wilde dit echt niet, maar als het beter was voor de gezondheid, dan moest het maar.”
“Oke, als je wilt dat hij thuis geboren wordt!”
“Toen er meer ongerustheid ontstond, werd besloten om me bij 37 weken in te leiden. Nog twee weken te gaan en dan was het zover. Zou de baby klein zijn? We hadden nauwelijks kleding in maat 50 of zelfs kleiner. Toen ik 36 weken zwanger was, sprong ik op de fiets om snel wat kleertjes te kopen. Eenmaal thuis voelde ik me echt anders. Ik was erg onrustig. We keken naar een film van onze bruiloft en ik kon niet stil blijven zitten. Ik had geen pijn of krampen, maar voelde wel onrustige bewegingen. Ik had nooit gedacht dat dit het begin van de bevalling was.
Tegen de avond, ergens tussen 21.00 en 22.00 uur, verloor ik wat bloed. Ik schrok, want bloedverlies is niet goed, dacht ik. Ik ging naar mijn partner en vertelde hem dat ik bloed verloor en dat ik me zorgen maakte. Hij stelde me gerust en zei dat het vast goed zou komen. Maar toen ik kortaf reageerde met “Oké, als je wilt dat hij thuis geboren wordt!” wist ik dat er iets aan de hand was. Ik ging naar boven en pakte de contactinformatie van de verloskundige praktijk erbij. Daar las ik dat je vóór 37 weken bloedverlies moet melden. Dat deed ik dan ook. En gelukkig maar, want ik moest meteen naar het ziekenhuis voor controle.”
Al 5 centimeter ontsluiting
“Mijn hartfilmpje was goed, maar er werden weeën waargenomen. Zelf voelde ik er weinig van en ik zei dat ik me nog prima voelde; als dit weeën waren, viel het allemaal wel mee. Alles leek erop dat we rustig naar huis zouden gaan, totdat ze toch besloten om voor de zekerheid de ontsluiting te meten. Het bleek al 5 centimeter te zijn! Het overviel me; zou onze zoon vandaag al geboren worden? Ja, dat zou heel goed kunnen. Morgen zouden we dan trotse ouders zijn.
Mijn partner was net zo verrast en ging naar huis om de nog niet ingepakte bevallingstas te halen. Maar wat moest er allemaal in? Hij bracht van alles mee. Rond middernacht werd ik naar de verloskamer gebracht en toen mijn man terugkwam, ging het allemaal erg snel. De krampen werden heviger, maar ik kon nog niet echt van pijn spreken.
Ruim een uur voor de bevalling werden de krampen intenser en kreeg ik het gevoel dat dit echt het laatste stukje was. De dienstdoende verloskundige kwam snel en informeerde de kinderarts dat het echt snel zou kunnen gebeuren. Tegen 02.00 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik beginnen met persen. De vliezen braken en ik voelde de drang om te persen. Na bijna een uur persen vroeg ik heel nuchter of het nog lang zou duren, want ik was er wel een beetje klaar mee. Toen kwam de pijn; het hoofdje werd geboren en net na 03.00 uur waren we trotse ouders van een gezonde zoon van bijna 3 kilo. De kinderarts kwam langs voor een controle en alles was perfect.
Na wat rust en een douche kon ik het nog steeds niet geloven dat dit onze zoon was. Ik had altijd gedacht dat je bij 40 weken zou bevallen. Zo fietste ik nog rond voor kleine kleertjes en zo was hij er. Na een paar dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis. Ondanks dat onze zoon prematuur geboren was, ging alles goed met hem en heeft zijn vroege geboorte ons niet in de weg gestaan. Deze bevalling heb ik als zeer positief ervaren en heeft me later enorm veel steun gegeven.”
Liefs,
Anniek